GALLERY SOFIE VAN DE VELDE BRENGT GROEPSTENTOONSTELLING — 'I CAN LIVE FOREVER'

Gallery Sofie Van de Velde presenteert de groepstentoonstelling 'I can live forever' met verschillende kunstenaars samengebracht door Folkert De Jong. Het leven wemelt van de tegenstellingen. Deze tentoonstelling licht er twee uit: geluk en ongeluk, een tegenstelling waarvan de polen van gelijk gewicht zijn maar waartussen heel wat mogelijke benaderingen liggen. ‘I can live forever’ toont aan de hand van verschillende kunstwerken wat leven is. Het is niet definiëerbaar maar het brengt wel een gemeenschappelijke woordenschat samen. Zo gaat het om de emotie en het verstand, het lichaam en de geest, het verlangen en de ontgoocheling, de gemeenschap en het ik. De tentoonstelling opent op 3 september 2022 bij PLUS-ONE Gallery in Antwerpen en loopt tot en met 9 oktober 2022. ​

‘I can live forever’ gaat ook over de mogelijkheid om eeuwig te leven. Niet om de wil, want zouden we eeuwig leven dan zou er ook geen zoektocht naar betekenis zijn. De tentoonstelling geeft gestalte aan zowel de manifestatie als de afleiding in deze zoektocht naar zingeving in de vorm van seksualiteit, macht, feest, consumentisme en liefde. Zo zijn de levensgrote figuren van Folkert de Jong een onorthodox middel om thema’s als sterfelijkheid en verval onder de aandacht te brengen. De sculpturen, bestaande uit chemische high-tech materialen, houden door hun felle kleuren een schijnbare lichtheid in zich die op gespannen voet staat met hun sinistere onderwerp.

Tegenover die thema’s des levens staat de liefdevolle dagdagelijksheid van Marcel Duchamp’s ‘Couple of Laudress’s Aprons’, twee ovenwanten. Duidelijk geassocieerd met huishoudelijkheid worden de pannelappen over het algemeen vrouwelijke voorwerpen genoemd. Duchamp maakte een mannelijk en een vrouwelijk exemplaar. Schaamteloos tonen ze hun seksualiteit, absurd gezien hun banaliteit. Naast twee etsen van James Ensor, waaronder een zelfportet, hangt een video van de Belgische kunstenaar Guillaume Bijl ‘James Ensor in Oostende ca. 1920’. De video wekt de indruk Ensor zelf te tonen in een authentieke opname.

Je zou kunnen zeggen dat het leven pas zin heeft door de eindigheid. De drang naar onsterfelijkheid, in dit geval door het creëren, iets van jezelf achterlaten, leest als een rode draad doorheen de kunstgeschiedenis. Soms symbolisch zoals Malick Sidibé, een Malinese fotograaf, die met zijn zwart-wit fotografie de populaire cultuur van de jaren zestig in Bamako vastlegt. En soms heel letterlijk zoals ‘The floating archive’ van Idris Sevenans, die op subtiele maar ironische manier de verwoedde poging van de mens tot tot archivering toont. De natuur streeft naar chaos, de mens naar structuur. Zo leverde Paula Rego met haar Abortion Series kritiek op de politieke situatie in Portugal, haar geboorteland. De getoonde etsen zijn een direct gebaar van protest tegen de wreedheid van anti-abortuswetten. Rego trekt de aandacht weg van het politieke debat, de etsen voeren ons naar het hart van dit onzichtbare, onuitgesproken terrein, de ervaring van de vrouw.

Wat de Amerikaanse kunstenaars Bruce Nauman en Paul McCarthy met elkaar verbindt is het publiek maken van persoonlijke ervaringen. Ze slaan een brug tussen de kunstenaar en het publiek. McCarthy’s werk ‘Yaa-Hoo’ confronteert de toeschouwer met intieme detais en onthult zo de verschillende lagen van referenties, de iconen van vrouwelijkheid uit films en magazines en evenals mensen uit het leven van de kunstenaar.

Kasper De Vos zoekt en combineert inuïtief dingen met elkaar. De kunstenaar vond de blauwe zonnewering op straat in Spanje. De blauwe rolluiken houden het felle blauwe licht van de hemel in Zuid Europa tegen, opmerkelijk contrast met Belgen, die grijze rolluiken kopen om de grijze dagen buiten te houden.

De tentoonstelling toont de raakvlakken en breuklijnen tussen verschillende culturen, treffend vormgegeven door Anouk Kruithof die in haar video ‘Universal Tongue’ aantoont dat dans een gemeenschappelijk taal is, die alle culturen en subculturen met elkaar verbindt. Elke dans is anders, maar de aanstekelijkheid ervan werkt universeel. Kruithof verzamelde zo’n 8.800 beelden van het internet en vertegenwoordigt elk land ter wereld in een video installatie die letterlijk het leven viert.

De galerie dankt Museum De Reede, Galerie Ronny Van de Velde en Galerie Fons Welters voor hun steun.

'I can live forever'

Guillaume Bijl, Folkert de Jong, Kasper De Vos, Marcel Duchamp, James Ensor, Anouk Kruithof, Paul McCarthy, Bruce Nauman, Paula Rego, Idris Sevenans, Malick Sidibé

03.09.2022 — 09.10.2022

Gallery Sofie Van de Velde

Léon Stynenstraat n°21

2000 Antwerpen 

Voor meer informatie, beelden of andere aanvragen: contacteer hello@ikramannouri.com